بازگشت به خویشتن

به نام خدا

امروز حس عجیبی داشتم و دارم !! نمی دونم چه حسی ... اما هم دلهره داشت هم آرامش درونی !! همه چی انگار باهم قاطی شده ... یه طرف دلم یه اضطراب و نگرانی خاصی هست طرف دیگه دلم یه آرامش وصف نشدنی !! عجیبه و شاید هم باور نکردنی .. خودمم در عجبم!!  .. ولی خب چیزیه که الان تو دل من اتفاق افتاده !! و حداقل خودم باید باورش کنم ....

 از اینا که بگذریم راستش اومده بودم تا اولا برای یکی از دوستای خوبم اینجا یه چیزایی بنویسم که فعلا نمینویسم !! و همین طور در زمینه دوستی و نیاز یا عدم نیاز به داشتن یه دوست چیزایی بگم ( که البته ممکن هست خیلی بدیهی و اظهر من الشمس باشه ولی چون خودم بهش رسیدم میگم! ... ممکن هم هست برداشتم اشتباه بوده باشه!)

 من تا همین یکی دو روز پیش فکر میکردم که اگه آدم تنها باشه خیلی بهتره ( البته بیشتر نظرم روی خودم بود!) ، چون خیلی ها یا زبون آدم را متوجه نمیشن ، یا متوجه میشن و کاری از دستشون بر نمیاد ، یا کاری از دستشون بر میاد و کوتاهی میکنن یا اصلا نیازی نیست که آدم با کسی رابطه دوستی داشته باشه و یا خیلی از حالت های ممکن دیگه !

اما بر اثر یه سری جرقیاتی که بهم وارد شد!! و من هنوز منشا اونها رو کشف نکردم ( البته اول و آخر هر چیزی خداست منظورم عوامل و واسطه ها هستن!)  متوجه شدم که داشتن یه دوست یا دوستانی که هم فکر و همراه انسان هستند لازمه و یه جور نیاز هم هست .. البته احادیث زیادی هم درباره داشتن دوست خوب و همنشین درستکار داریم ولی حقیقتش من تا حالا نتونسته بودم درکشون کنم !!

آره خب شاید این مسئله خیلی بدیهی هم به نظر برسه و حتی برای افرادی که اعتقادات قوی دارند چون تو احادیث هم زیاد اومده دیگه جای تردیدی براشون نمیذاره ... ولی برای من که تصورم یه جور دیگه بود و یه دیدگاه دیگه ای داشتم  میشه گفت یه تحول فکری در این زمینه برام اتفاق افتاد ...

 اگه آدم تو مسیری که داره حرکت میکنه یه همراه خوب داشته باشه بهتر از اینه که تنها باشه (من تازه فهمیدم! خسته نباشم واقعا!)

دوست خوب ( همراه خوب ، هم فکر خوب)   میتونه وسیله ای باشه برای اوج گرفتن  همدیگه ... برای تکامل روح و برای رسیدن به خدا ...